Επόμενος σταθμός: Γερμανία

Η αλήθεια είναι ότι καλοκαιριού ελθόντος (πως το είπε ο φιλόλογος) δεν ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με το blog (βασικά καθόλου αλλά θα προσπαθήσω να περισώσω κάτι από την αξιοπρέπεια της εργατικότητας των διαχειριστών του blog).
Τώρα όσον αφορά των όσων έγιναν πολύ περιληπτικά.
Εγώ έλειψα Ιταλία δύο βδομάδες μέσω  ενός προγράμματος του πανεπιστημίου μου. Ενώ ήταν μια πολύ χρήσιμη εμπειρία από την οποία έμαθα πάρα πολλά, ήταν πέρα από κάθε όριο εξαντλητική και γεμάτη στα απρόοπτα. Καταρχάς αρκετά ελλαττώματα στην οργάνωση του προγράμματος βγήκαν στην επιφάνεια κάτι το οποίο δημιούργησε ένα πολύ κακό κλίμα σε βάρος μας χωρίς όμως εμείς να φταίμε. Τα περιστατικά ήταν πολλά και χωρίς να έχει νόημα να τα αναλύσω, σημασία όμως έχει να πω ότι αυτό μου προκάλεσε μεγάλη φθορά σε συνδυασμό με πρακτικά προβλήματα (ακρίβεια της Ιταλίας, η τεράστια καθυστέρηση της πληρωμής μας) με το κορυφαίο όλων την απώλεια-κλοπή του κινητού μου μία μέρα πριν αναχωρήσουμε στην μονοήμερη μας εκδρομή στη Ραβένα. Γενικά όλα ήταν μια πάρα πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα (βροχερή ειδικά τη μέρα που έπρεπε να περπατήσουμε ένα χιλιόμετρο για να πάμε από το λιμάνι στο πλοίο για Πάτρα όπου βρέθηκα να κουβαλάω από τις διαλυμμένες χάρτινες σακούλες 5-6 πακέτα μακαρόνια)
Μετά υποτίθεται είχα διάβασμα (αρκετό) το οποίο όμως πήγαινε με ρυθμούς χελώνας κουτσής με γραμμή αφετηρίας Κίνα. Αλλά εντάξει προχωρούσε δεν μπορώ να πω. Αυτά που δεν προχωρούσαν ήταν τα αισθηματικά τα οποία δεν θα κάνω κάποιο σχόλιο γιατί κάτι τέτοιες ανακοινώσεις περιμένει η raven για να αρχίσει τα κορακίστικα ραμφίσματα (χιχιχιχιχι).
Μετά γραφειοκρατία και άγιος ο θεός (η οποία τελείωσε μόλις προχθές όπου μπορείτε να με φανταστείτε να έχω κατάληψη στο πισί της υπηρεσίας διεθνών σχέσεων το κινητό μου να φορτίζει με το φορτιστή ενός υπαλλήλου και από δίπλα τα ξινά  μούτρα της άλλης υπαλλήλου που βαριόταν να ανοίξει το φάκελό μου και έπρεπε εγώ να ψάχνω μόνος μου),
ωρααίιιιιιια πράγματα
  Τώρα το μόνο που μπορεί να με απασχολήσει μετά από αυτή την κωμικοτραγική και ηλίθια κατάσταση είναι να σκεφτώ τι βιβλία θα πάρω  μαζί μου για την τρίωρη πτήση (ακούω προτάσεις) και επίσης να ιντριγκάρω δημοσίως τη raven για τον πανκ ντεκαπάζ (ανάλυση σε προσεχές ποστ, έχω να φάω κράξιμο, θα φύγω χάραμα από τη χώρα, αλήθεια :P )
Γιατί όχι όμως; Μπορούμε και ίσως επιβάλλεται να απολαμβάνουμε τη σαχλή πλευρά του εαυτού μας

λέω  να κλείσω με έναν στίχο
δε θέλω άλλη μία οδηγία για άλλη μία Ωγυγία