The Escapist of Rethymnon

Οι βαλτώδεις καταστάσεις όπου πνίγονται πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι ένα θέμα που πολύ συχνά με απασχόλησε. Ειδικά στην επαρχία αυτό λαμβάνει τη μορφή αργού και σιωπηλού θανάτου. Και αυτό γιατί στις μικρές κοινωνίες όπου οι πολύ σφιχτές δομές δεν σου επιτρέπουν να ξεκινήσεις μια καινούργια αρχή, σου μένουν οι τρεις πολύ "δημιουργικές" επιλογές: ή να κάνεις τον τρελό-ανόητο ή να προσαρμοστείς σε κάτι που πάλαι ποτέ απεχθανόσουν ή να αποχωρήσεις από τα κόσμια σαν άλλος μισάνθρωπος.

Ευτυχώς δεν είχα φτάσει στο σημείο να γίνω κοσμοκαλόγερος αλλά κρυφά τα βράδια δοκίμαζα τα ράσα να δω αν μου πάνε. Αυτό ξεκίνησε στα τέλη του δεύτερου έτους: άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η παρέα μου βρισκόταν σε ένα φαύλο κύκλο (πχ η Μαρίνα μου παραπονιόταν για το πόσο την πρήζει η Χριστίνα, όλοι στην παρέα θέλανε τα ίδια στέκια ξανά και ξανά, τα θέματα συζήτησης ανακυκλούμενα κτλ) το οποίο με οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι όλα μένανε στάσιμα. Το ίδιο καλοκαίρι έπιασα δουλειά σαν εθελοντής σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Μου βγήκε ο πάτος (γιατί κύριε καλλιτεχνικέ διευθυντά εμείς δουλεύαμε) ωστόσο τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο τρόπος που μου αρέσει να ζω, ο οποίος διαφέρει από το να μεθάς και να κλαμπάρεις αδιάκοπα, μπορεί να μου προσφέρει πολλά περισσότερα από το να κάθομαι στο Ρέθυμνο. 

Το καλοκαίρι έφυγε και το πήρε ο Σεπτέμβρης οπότε και ξαναγύρισα Ρέθυμνο με την απόφαση αργά η γρήγορα να φύγω από το Ρέθυμνο-Κρήτη. Ξεκίνησα Γερμανικά (όπου διάβαζα σαν τρελός) κατάφερα και πήρα πανεπιστημιακό σεμινάριο αρχαίου δράματος  με μία πολύ απαιτητική καθηγήτρια, όλα με στόχο να καταφέρω να θέσω καινούργιους στόχους και να ταρακουνήσω το όλο κλίμα βαρεμάρας. Μόνο που ο χρόνος μου,τα χρήματα και η διάθεση που περίσσευαν ήταν ελάχιστα. Συνεπώς ήταν αδύνατο ακόμα και αν ήθελα να βγαίνω με την παλιά μου παρέα με την οποία άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ (άλλωστε η σκοτεινή επιρροή της raven είχε ήδη ξεκινήσει). 

Από το σημείο αυτό όμως και έπειτα τα πράγματα πήραν μια παράλογη άλλα άκρως επαρχειώτικη τροπή. Η "παρέα" με έπαιρνε συχνά τηλέφωνα για να βγούμε και να πιέζει, να πιέζει. Εγώ ήμουν εκεί στο στόχο μου, δεν ήθελα να τα παρατήσω γιατί δεν θα μου το συγχωρούσα να γυρίσω πάλι στα ίδια, στην άνια και σε κάτι που για μένα δεν είχε αύριο. Ωστόσο για αυτούς  η λέξη όχι μεταφράστηκε σαν απόρριψη και άρχισαν τα προκλητικά κουνήματα του δαχτύλου για το τι οφείλω στην παρέα. Συνεχίστηκε ένας ψυχολογικός πόλεμος χωρίς προηγούμενο.

 Το κορυφαίο ήταν μέσα στην εξεταστική όπου είχα επικοινωνία μόνο με 3 άτομα. Η παρέα είχε φάει το οριστικό χ μετά από μια επεισοδιακή νύχτα της οποίας η περίληψη ήταν << Δεν σου λέμε να κάνεις αυτό που σου λέμε (να βγαίνεις,να μεθάς). Αλλά έτσι που πας θα γίνεις ένας 50άρης με απωθημένα>>  . Κάποια στιγμή κοιτάω το τηλέφωνό μου και βλέπω γύρω στις 50 κλήσεις από τις οποίες 10 από την παρέα και 40 από ένα άγνωστο νούμερο. Το Άγνωστο νούμερο ξαναχτύπησε. <<Ρε λες να είναι η Ειρήνη που είχε χειρουργείο το πρωί;;>> σκέφτηκα και το σήκωσα. Λάθος. Ήταν μια φίλη ενός παιδιού η οποία είχε αυτοανακηρυχθεί ανακρίτρια και με έλεγε άνανδρο, ότι τους ανησύχησα, ότι δεν πρέπει να σηκώνομαι να εξαφανίζομαι, να φοράω τη ζακέτα μου κτλ. Κάποια στιγμή απομάκρυνα το ακουστικό για να μην ακούω τη φωνή της. Άλλωστε ό,τι και να έλεγε είχα φτάσει σε ένα συμπέρασμα. Τους σιχαινόμουν. 

Τις προάλλες  πέτυχα τη συγκεκριμένη κοπέλα στο δρόμο συνεχόμενα δύο μέρες. Πιο απειλητική. Πιο επιδεικτική. Έκανε σκηνές μπροστά σε δύο φίλους μου ξεχωριστά (ο ένας δεν μιλούσε καν Ελληνικά οπότε φανταστείτε τραγελαφικές καταστάσεις). Ήθελε να με "συμμορφώσει" σε όλο το Ρέθυμνο, να δείξει ότι έχει δύναμη. Την πρώτη φορά κόμπλαρα, τη δεύτερη απάντησα ευγενικά χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια αξία να τσακωθείς 10μέρες πριν φύγεις και με κάποιον ο οποίος αντλεί ηδονή από τους τσακωμούς. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτή ήταν η κοινωνία που έμενα. Όποιος έχει φωνή και θέλει να εκβιάσει κάποιον, τον εκθέτει, τον ταπεινώνει. Αν διαφέρεις σαν ιδιοσυγκρασία, ακόμα χειρότερα για σένα που θα εναντιωθείς σε μία τέτοια κοινωνία. Ή θα βουλιάξεις ή θα γίνεις ο βάλτο. Δεν θα Μια αναφέρω κάποιο παράδειγμα, η εμπειρία αρκεί. Εγώ όμως, όπως και άλλοι, επέλεξα να φύγω. και καλή. 

Η επαρχία όμως θα παράγει και άλλες τέτοιες παρέες και άλλα θύματα και άλλους που θα εξαναγκαστούν να φύγουν και άλλους που θα συμβιβαστούν και άλλους που θα μείνουν άωσμοι, άγευστοι και άχρωμοι. Μπορεί να επιβιώσει όμως ένας τόπος με αυτό τον ρυθμό;;

Πώς να ξενερώσεις ένα Σάββατο Βράδυ!

Περίοδος εξετάσεων, έχω κλειστεί στο σπίτι για να διαβάζω, ενώ όλοι οι φίλοι μου βγαίνουν κάθε μέρα για καφέ έξω..έχω πάρει την απόφαση να κάτσω μέσα να ανασκουμποθώ και να διαβάσω να περάσω κάνα μαθημά..

Το Σάββατο λοιπόν, αποφασίζω να τους παρακινήσω όλους να βγω όλοι για ένα κρασι γιατι είχα πήξει μέσα στο σπιτί. (Ένα φαινόμενο, εντελώς σπάνιο καθώς διπλά απο το όνομα μου έχουν βάλει τη λέξη μούχλα...) Καταφέρνω με το ζόρι να μαζέψω 4 άτομα απο τα 8-9 και πάμε να πιούμε αυτο το κράσι που έπρεπε να τους παρακαλέσω να πάμε..

Πάμε καθομάστε έγω να είμαι μέσα στη τρελή χαρά σαν να έχω πάρει Ecstasy και όλοι οι υπολοιποί από ξενερώτοι ως έχω-βάλει-πλερέζα. Φυσικά δεν πτοούμαι γιατί άμα αποφασισώ ότι θέλω να περάσω καλά ο κόσμος να χαλάσει θα γίνει. Αφού λοιπόν πίνουμε τα κρασά μας (δηλαδή εγώ κυρίως) και αποχωρεί ο ένας απο την παρεα..πέφτει η ιδέα να παίξουμε tichu.

Το τιτσού είναι μια πληγή του συγχρονού νέου έλληνα. Είναι άκρως εθιστικό και παίζεις και μπουνιές άμα λάχει. Back to the story, παιζάμε και το παιδί που παίζαμε στην ίδια ομάδα είναι πολύ καλός παίχτης και δεν χάνει σχεδόν ποτέ ενώ έγω σε αντιθεσή είμαι στο τελός της τροφικής αλυσίδας του τιτσου...Μέτα τον Karmacode γιατί δεν ξέρει να παίζει καθόλου! Τι δεν ξέρω καθόλου;;; εγώ ρε είμαι κρυμμένο ταλέντο αλλά δεν το έχετε καταλάβει (ουψ δεν με είδατε να παρεμβαίνω στην ιστορία)

Μέτα απο μερικούς γύρους και μερικές δικές μου μαλακίες αργοτέρα, υπάρχει μια διαφωνία μεταξυ μιας κοπέλας και του συμπαιχτη μου και επικρατεί μια μεγαλύτερη ξενέρα...

Σαφώς ύστερα απο λίγο φύγαμε και εγώ έμεινα με την χαρά του Σαββάτου και της εξοδού!

Ηθικό Διδάγμα: Όταν βγαινώ το βραδύ να αποφεύγω το τιτσού και να μένουμε στις συζητήσεις και το τρολάρισμα. Καθως το τιτσου χαλάει τα καλύτερα τα σπιτιά. πόσες πορσελάνες έχουν βρεθεί σπασμένες στο πάτωμα και παντού το κακό φυλλο σκόρπιο. Πόσα ζευγάρια έχουν διαλυθεί και με τις φήμες να οργιάζουν ότι ο αποχωρήσας σύζυγος κλαίει και πίνει σε κακόφημα μπαρ με το μαράζι νιώθοντας ανίκανος να προσφέρεισ τη σύζυγό του την απόλαυση της νίκης! Μπορεί σε σας να φαίνεται αθώο αλλά κάθε άλλο, η raven απλά δεν θέλει να σας φορτώσει με περισσότερες τραγικές ιστορίες της διπλανής πόρτας 

ΥΓ: Ο αρχικός μου σκοπός ήταν να γράψω ένα άρθρο καθάρα κοινωνικό πολιτικού περιοχομένου αλλά το θεώρησα εξαιρετικά βαρύ.

ΥΓ2: Χτες Κυριακή αποζημιώθηκα και με το παραπάνω. (Ο Karmacode έμεινε στο σκυλόσπιτο)

Σας ασπάζομαι.(Karmacode was here before I posted :P )

Η κυρία με τα κουτάβια

Με ένα δαχτυλίδι με μία τρισδιάστατη υπερτροφική επιχρυσωμένη πεταλούδα έσκασε μύτη το αντικείμενο του τρόμου. Το βλέμμα της εξέπεμπε μία ανάμειξη τσαμπουκα νεροβούβαλου και το ύφος της ήταν μία ατυχής μεταστροφή από το κιτς του λυκείου στον αέρα γκροτέσκ-Μπρούκλιν. Έσπαγε τον αέρα με τα δάχτυλά  στους ρυθμούς του αμερικάνικου σναπαρίσματος. Μάλλον αυτό θα πρέπει να ήταν ο νευματικός κωδικός αναγνώρισης καθότι ένα παιδί από την παρέα τη χαιρέτησε (ω ναι εγώ είχα έρθει με έναν από τη σχολή μου και τα λέγαμε).

Παρά τις προσευχές μου στην ύψιστη Παναγία της Γουαδελούπης και το Βελζεβούλ να μην κάτσει με μας (μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται να επικαλεστεί μέχρι και το δωδεκάθεο)  αλλά αποτέλεσμα ήταν μηδενικό, το πράγμα έκατσε δίπλα μας. Κάτω από στήθος της και μεταξύ των ενοχλητικών χαχανητών της ξεχώριζε ένα μικρό χνουδωτό πλασματάκι. Ναι μάλιστα, καλά είδα, ήταν ένα μικρό Μαλτέζικο. Το καημένο ήταν εμφανώς απεριποίητο αλλά και ταλαιπωρημένο, ενώ όταν η κυρία του ήθελε να σναπάρει πιο άνετα το "σούταρε" με παρείστικη διάθεση στους δίπλα και οι δίπλα στους παραδίπλα. Ζαλισμένο και ανήμπορο ακόμα και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κοινού του να τους διασκεδάσει η μικρή αυτή ψυχή προσπαθούσε να βρει λίγη ησυχία.Μάταια όμως. Δος του γέλιο ξανά και τζέρτζελο με το σκύλο και ξανά γέλιο . 

Εκείνη τη στιγμή η αξία του ζωντανού  ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή  της ψεύτικης πεταλούδας και των μικρών κοφτών ήχων που έκαναν τα δάχτυλά της όταν θεωρούσε ότι έλεγε κάτι πολύ αξιοπρόσεχτο. Ασχολιόντουσαν μαζί της και αυτή το απολάμβανε σαν το παιδί που βαράει τα κατσαρολικά μεταξύ τους: Οι γονείς το λατρεύουν, η μισή γειτονιά βρίζει το σκασμένο που δε λέει να κάτσει λίγο ήσυχα , αλλά το παιδί νιώθει βασιλιάς του κόσμου. Έτσι και αυτή σναπάρει, χτυπιέται, παίρνει χειροκρότημα, κουνάει με κάποια επιδεξειότητα το λαιμό της σαν μια εναλλαγή υπόκλισης, σηκώνει στο κοινό το σκύλο της παράστασης και τον ξαναδίνει παραδίπλα.

Δεν θα αναλαωθώ σε όρους έκθεσεις για το πόση αγάπη μπορεί να σου δώσει ένας σκύλος και ούτε το πόσο ξεφτίλα είναι να ταλαιπωρείς ένα αθώο πλάσμα που δεν την πείραξε καθόλου,ωστόσο είμαι σίγουρος ότι μετά το σκύλο θα ακολουθήσουν ο γάμος, τα παιδιά, το διαζύγιο, καινούργιες τσάντες, αξιοζήλευτες κοινωνικές εμφανίσεις, μπορεί και καμία καλή θέση μέσα από τις καλές γνωριμίες, επισκέψεις στη μοδίστρα και στη χαρτορίχτρα, ανατροφή παιδιών κτλ. 

Και όλα αυτά μέσα από τους ήχους του κοφτού και ρυθμικού ήχου των δαχτύλων της.. 

ΣΝΑΠ ΣΝΑΠ

Ξεκινώντας

Η Αλήθεια ειναι ότι είχα πολυ καιρο να γράψω κάτι συστηματικά στο χώρο του blog. Όχι ότι σταμάτησα να γράφω στη real life αλλά η δημιουργικότητά μου εξαντλειτο στα μαθήματα και στο να πάρω (επιτέλους) το πτυχίο των γερμανικών ( τώρα δίνω το Β2 και το καλοκαίρι ξεκινάω και το C1) και στην ερευνητική ομάδα που ειμαι τώρα στα πλαίσια του πανεπιστημίο.
Βέβαια για να ειμαστε απόλυτα ειλικρινείς σε σένα αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να ομολογήσω ότι και το πληκτικό (από ένα σημειο και μετα) κλίμα του Ρεθύμνου, οι συνεχείς μου "επιτυχίες" στον τομέα των αισθηματικών υπήρξαν μεγαλύτερη αφορμή για καφέ της παρηγοριάς με τη raven και το jimmy παρα ιδανικό περιβάλλον για να κάτσει κανείς να γράψει

Χαιρετώ τις κυρίες και του κυρίους που μας κανουν την τιμή να μπουν στο ταπεινό μας μπλογκ. Είμαι η Raven και το τελευταιο οχτάμηνο ανέχομαι τον προλαλίσαντα! Όλα αυτά που σας λέει εδώ σε τρεις γραμμές τα έχω ακούσει χιλιαδες φορές σε διαφορά σταδία ψυχικής καταστασής. Δεν θα περιαυτολογήσω. Απλά θα σας κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλει γενεσθαί με το καλό μας ιστολογίο. Μην περιμένετε γλυκαναλάτα ποστ και τα σχετικα. Άμα αυτό ειναι το κομμάτι σας, παρακαλώ η πορτά είναι απο εκεί! Σαν παιδί και εγώ θα σας εκθέτω τις ανησυχίες και τις παρατηρήσεις μου στα γεγονότα που συμβαίνουν! 

Ας είναι. Μην φοβάστε δεν δέρνει, she is a loving person after all. Όλα νομίζω ότι μπήκαν σε μία ταξη όταν πάρθηκε η απόφαση να φύγω για erasmus. Ήταν ενα από τα ανεπανάληπτα εκείνα βράδια που έπεφτα εκνευρισμένος-απογοητευμένος-ηλίθιος-βάλε ό,τι νομίζεις με τις λάθος επιλογές μου και απλά περιμενα να με πάρει ο ύπνος. Τελικά κοιμήθηκα αλλά για κάποιον ανεξήγητο μέχρι τώρα λόγο, οταν ξύπνησα όλες οι σκέψεις και οι αμφιβολίες ξεκαθάρισαν μέσα μου με την πρώτη σκέψη στο μυαλό μου να ειναι "one way or another i am out of here". Δεν ξέρω αλλά έπρεπε να φυγω. Δεν άντεχα άλλο: τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, τις απαιτήσεις , αλλά κυρίως το γεγονός ότι τίποτα δεν προχωρούσε.

 Αυτός ο ύπνος φίλτατοι μόνο έτσι απλά δεν ήρθε. Αφου το συζήτησε με όποιον άνθρωπο γνωρίζει ακόμα και τον μανάβη της γειτόνιας του. Πήρε τα κτελ και ήρθε εκτάκτως στο Ήρακλειο όπου μένω και κάναμε Σύνοδο Κορυφής.Παραλίγο να φτάσουμε και στην Βουλή για συζητήση. Και στην συνέχεια με τα πολλά να αποφασίσει τι και πώς θα το κάνει!

Καλά σαφέστατα δεν άνοιξαν και οι ουρανοί  ( και τα εχουμε ξαναπεί: μην υποτιμάς τη θέση του μανάβη της γειτονιάς στο διεθνές jet set)  .Όμως όλα αυτα άλλαξαν (όχι δεν θα πω οταν μπήκες εσύ στη ζωή μου raven :P ) όταν μπήκε η προοπτική του να φύγω. Το Ρέθυμνο αρχισε να φαινεται πιο υποφερτο, πλέον άρχισα να διαλέγω τι θέλω να διαλέξω όταν πλεον θα εχω φύγει. Και ναι τολμώ να πω ότι όλα φάνηκαν πολυ καλύτερα. Ίσως όχι για να αποφασισω να αλλάξω την απόφαση μου να φύγω αλλα για να φύγω έχοντας μια ευχάριστη ανάμνηση της Κρήτης.

Μπήκα στην ζωή σου φιλτάτε όταν εσύ δεν ήξερες που πάνε τα τέσσερα..Πρέπει να ευχαρίστεις την καλή σου μοίρα που με έφερε στον δρόμο σου. Λοιπόν, καλώς ήρθατε στο μπλογκ μας και ετοιμαστείτε για βλακείες άρθρα (φοβερά ήθελα να πω Karmacode ).Θα άρχίσουμε και όπου μας βγάλει! Σας καλούμε να έρθετε μαζί μας σε αυτό το ταξιδι όπου ο ένας θα γράφει απο την Έλλαδα και ο άλλος απο την Κεντρική Ευρώπη! Enjoy the ride (που λένε στο χωριό μου)

Το ξέρω ότι καταβάθος με αγαπάς και ότι κάποια μέρα θα αναγνωρίσεις την κυριαρχία μου. Όπως καταλάβατε αγαπητοί το blog αυτο θα κινηθεί πάνω κάτω όπως περιέγραψε το ζω...ε το καλό κορίτσι από πάνω: Εγω θα σας γραφω πράγματα και θάματα που θα ζω στο βερολίνο (μην ξεχάσω και για το ταξίδι στην Ιταλία) και το κορίτσι από εδω θα με... θα μοιράζετε μαζί σας τις ανησυχίες της και ό,τι έχει ψαρέψει από εδω και από εκει (το οποίο trust με που λένε και στο london όπου δε μεγάλωσα έχουν μια τρομακτική ποικιλομορφια)
ALSO, HABΕΝ SIE SPAβ