Sunday 8 June 2014

Η κυρία με τα κουτάβια

Με ένα δαχτυλίδι με μία τρισδιάστατη υπερτροφική επιχρυσωμένη πεταλούδα έσκασε μύτη το αντικείμενο του τρόμου. Το βλέμμα της εξέπεμπε μία ανάμειξη τσαμπουκα νεροβούβαλου και το ύφος της ήταν μία ατυχής μεταστροφή από το κιτς του λυκείου στον αέρα γκροτέσκ-Μπρούκλιν. Έσπαγε τον αέρα με τα δάχτυλά  στους ρυθμούς του αμερικάνικου σναπαρίσματος. Μάλλον αυτό θα πρέπει να ήταν ο νευματικός κωδικός αναγνώρισης καθότι ένα παιδί από την παρέα τη χαιρέτησε (ω ναι εγώ είχα έρθει με έναν από τη σχολή μου και τα λέγαμε).
Παρά τις προσευχές μου στην ύψιστη Παναγία της Γουαδελούπης και το Βελζεβούλ να μην κάτσει με μας (μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται να επικαλεστεί μέχρι και το δωδεκάθεο)  αλλά αποτέλεσμα ήταν μηδενικό, το πράγμα έκατσε δίπλα μας. Κάτω από στήθος της και μεταξύ των ενοχλητικών χαχανητών της ξεχώριζε ένα μικρό χνουδωτό πλασματάκι. Ναι μάλιστα, καλά είδα, ήταν ένα μικρό Μαλτέζικο. Το καημένο ήταν εμφανώς απεριποίητο αλλά και ταλαιπωρημένο, ενώ όταν η κυρία του ήθελε να σναπάρει πιο άνετα το "σούταρε" με παρείστικη διάθεση στους δίπλα και οι δίπλα στους παραδίπλα. Ζαλισμένο και ανήμπορο ακόμα και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κοινού του να τους διασκεδάσει η μικρή αυτή ψυχή προσπαθούσε να βρει λίγη ησυχία.Μάταια όμως. Δος του γέλιο ξανά και τζέρτζελο με το σκύλο και ξανά γέλιο . 
Εκείνη τη στιγμή η αξία του ζωντανού  ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή  της ψεύτικης πεταλούδας και των μικρών κοφτών ήχων που έκαναν τα δάχτυλά της όταν θεωρούσε ότι έλεγε κάτι πολύ αξιοπρόσεχτο. Ασχολιόντουσαν μαζί της και αυτή το απολάμβανε σαν το παιδί που βαράει τα κατσαρολικά μεταξύ τους: Οι γονείς το λατρεύουν, η μισή γειτονιά βρίζει το σκασμένο που δε λέει να κάτσει λίγο ήσυχα , αλλά το παιδί νιώθει βασιλιάς του κόσμου. Έτσι και αυτή σναπάρει, χτυπιέται, παίρνει χειροκρότημα, κουνάει με κάποια επιδεξειότητα το λαιμό της σαν μια εναλλαγή υπόκλισης, σηκώνει στο κοινό το σκύλο της παράστασης και τον ξαναδίνει παραδίπλα.
Δεν θα αναλαωθώ σε όρους έκθεσεις για το πόση αγάπη μπορεί να σου δώσει ένας σκύλος και ούτε το πόσο ξεφτίλα είναι να ταλαιπωρείς ένα αθώο πλάσμα που δεν την πείραξε καθόλου,ωστόσο είμαι σίγουρος ότι μετά το σκύλο θα ακολουθήσουν ο γάμος, τα παιδιά, το διαζύγιο, καινούργιες τσάντες, αξιοζήλευτες κοινωνικές εμφανίσεις, μπορεί και καμία καλή θέση μέσα από τις καλές γνωριμίες, επισκέψεις στη μοδίστρα και στη χαρτορίχτρα, ανατροφή παιδιών κτλ. 
Και όλα αυτά μέσα από τους ήχους του κοφτού και ρυθμικού ήχου των δαχτύλων της.. 
ΣΝΑΠ ΣΝΑΠ

5 comments:

Anonymous said...

Πολλή αγάπη μπορεί να σου δώσει ένας σκύλος, αλλά αν δεν μπορείς να του την ανταποδώσεις όπως του πρέπει, είναι πιο φρόνιμο να μην τον έχεις. Την επόμενη φορά που θα τύχει να την δεις, βούτα της το Μαλτέζ και τρέχα και δώσε τον κάπου που να το αγαπάνε!

Ephemeron said...

Εδω και πολλα χρονια ειχα-εχω μονο Ντομπερμαν. Ποτε δεν τα χτυπησα, ουτε καν ετσι "λιγακι", ποτε δεν τους ουρλιαξα, τα εκπαιδευω μονο με πολλη-πολλη αγαπη και σεβασμο και τα αποτελεσματα ειναι απιστευτα. Η αγαπη και ο σεβασμος που εδωσαν-δινουν πισω ειναι ανεκτιμητα!
Ισως ακουγομαι απολυτος αλλα νομιζω οτι οπως ακριβως καποιοι δεν θα επρεπε να εχουν παιδια*** ετσι ακριβως υπαρχουν και καποιοι που δεν θα επρεπε να ειχαν σκυλους ή γατες!

*** ο Τσαρουχης καποτε ειχε πει "ευτυχεις οσοι ορφανεψαν νωρις" φυσικα εννοουσε "ευτυχεις οσοι ορφανεψαν απο κακους γονεις"

Κική Κωνσταντίνου said...

Καλημέρα!
Καλως σε βρηκα και καλως σας βρηκα!
Απο την Αθηνα σας βρηκα! :)

Ομορφη μερα και καλη εβδομαδα ευχομαι!

Karmacode said...

@Αθηνά θα το έκανα αλλά φοβάμαι ότι θα επιταχύνω την ανάπτυξη της επιθυμίας λεγάμενης για παιδάκια :P εκεί δεν μπορώ δυστυχώς να παρέμβω

@εφήμερε έχειςαπόλυτο δίκιο. Ο δικός μου ο σκύλος που είναι στο πατρικό μου μόνο που δεν βγάζει λαλιά να σου μιλήσει!! Όσον αφορά αυτό που λες για το κάποιοι δεν είναι ικανοί να δώσουναγάπη θα προσθέσω ότι οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν ούτε για τη βενζίνη για να πας κάπου!!

@εκφράσου

καλώς σε βρίσκω ξανά :)

Hfaistiwnas said...

Καλημέρα!
Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν ζώα.. είναι μόνοι τους..