O Ξυπόλητος θύτης

                                                        http://www.bigcitylit.com/jul2002/default.htm

Ουφφφ... Να είμαι και εγώ εδώ χιλιοταλαιπωρημένος και καταιδρωμένος (αλλά ΑΛΛΑ όχι και τελευταίος). Πλέον μετράω ένα μήνα στο Βερολίνο και μπορώ να πω ότι είναι μια εμπειρία την οποία δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να περιγράψω μέσα σε ένα ποστ (θέλουμε πλούτη και δημοσιότητα σε αυτή τη ματαιότητα που λέμε κόσμο και συνεπώς πρέπει να προσπαθήσουμε να κλέψουμε και τις εντυπώσεις λιγάκι)

Τις τελευταίες μέρες που έχω, επιτέλους, σταθερό ίντερνετ έχω βρεθεί στο ύστατο μου υπαρξιακό δίλημμα: Τι να πρωτογράψω;Ναι εντάξει θα σας ζαλίσω λίγο με μένα που ανακαλύπτω τον κόσμο αλλά πρέπει να κάνω και εγώ μια καλή αρχή, να τα περιέχει λίγο όλα, αλλά να κλείνει το μάτι και για περισσότερα. Μέρα ενοποίησης, νέα Κολωνία, η συλλογική κατοικία, βαλκανικά πάρτυ, μπύρες, τρελές καταστάσεις, νεύρα , όλα ανεμειγμένα για να βγει μια καλή ιστορία Χμμμ (εγώ  και η προφορικότητά μου κάποια στιγμή πρέπει να ξεκόψουμε νομίζω) δεν θα πω τίποτα από όλα αυτά.
Αντιθέτως ξέρω κάτι που είναι μακρά πιο ενδιαφέρον και θα μπορούσα με αυτό να κάνω μια πολύ καλή αρχή

Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι το να πιάσεις κουβέντα με έναν Γερμανό σε μία συζήτηση που δεν θα περιορίζεται στο τυπικό γεια, τι κάνεις είναι ένας αρκετά δύσκολος άθλος, ο οποίος κατά αδικία παράφορη δεν έχει συμπεριληφθεί στους άθλους του Ηρακλή, αλλά βέβαια άμα έχεις τη διαιτησία του ολυμπιακού κατεστημένου με το μέρος σου τη βγάζεις  καθαρή με μία ντουζίνα αγγαροδουλειές. Ακόμα και το γεια,το οποίο δεν είναι απαραίτητο ότι θα στο πούνε ειδικά στη σχολή μου, βγαίνει με ένα ζόρι,με ένα αντιστασιακό σθένος, ναι σε χαιρετάω αλλά μη νομίζεις ότι το θέλω και όλας.

Εξυπηρετικοί μεν αλλά...
Συνεπώς όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, τις περισσότερες φορές στα κενά μου τη βγάζω με τη Πολωνέζα Τίνα και με λίγα παιδιά ακόμα. Πάντως με Γερμανό να πιάσω χαλαρή κουβέντα λίγο δύσκολο εως αδύνατο. Κάτι το οποίο όσο να το πεις σου χτυπάει τον εγωισμό σου λίγο άσχημα. Γιατί ρε γαμώτο τι κάνω λάθος; Αυτή η σκέψη ακόμα και τώρα με ψιλοσουβλίζει γιατί όταν είσαι μακριά από το σπίτι σου δεν είναι και το πιο ευχάριστο συναίσθημα να νιώθεις ότι δεν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον μια ανθρώπινη κουβέντα, ότι μετά από μια δύσκολη μέρα στο απαιτητικό γερμανικό πανεπιστήμιο. Έστω για να πω αυτή τη βλακεία την οποία σκεφτόμουν μερικά λεπτά στο μάθημα ενώ ανακάτεβα αφηρημένα τα μαλλιά μου με το μολύβι (κακή συνήθεια το ξέρω αλλά...).
Για να μην τα πολυλογώ η ίδιες σκέψεις με ψιλοβασάνιζαν όταν συζητούσα με μία Ελληνίδα συμφοιτήτρια μου στο κεντρικό πλατύσκαλο του κτιρίου της σχολής μας, που φέρνει αρκετά σε καθολικό καχητικό. Ξαφνικά εμφανίζεται ο Δημήτρι. Ένα παιδί αρίων χρωμάτων (ξανθος, γαλανομάτης) με μια παιδική αφέλεια να είναι χαιδεμένη στο πρόσωπό του. Κλείνει η πόρτα πίσω του με ένα πνιχτό τρίξιμο και το βλέμμα του αποκτά ένα μεγάλο χαμόγελο και έρχεται κατά το μέρος μας. Σταματάει καιμε κοιτάζει ξανά. Για μια στιγμή σάστισα αλλά μετά θυμήθηκα το παρασυνθηματικό αυτού του αερικού και του έδωσα μια αγκαλιά. Το συνέστησα με την Κική και ξεκινήσαμε να μιλάμε (στα γερμανικά για όποιον του έχει γεννηθεί η ακαταμάχητη απορία).

Η Κική κοιτούσε με αρκετή παραξενιά κάτι το οποίο ήταν προφανές σαν τα ρούχα του αυκράτορα. Ο Δημήτρι είχε έρθει ξυπόλητος. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν η δεύτερη φορά που τον έβλεπα ,και τις δύο χωρίς παπούτσια, αλλά ποτέ δεν θεώρησα ανάγκη να τον ρωτήσω. Η Κική όμως με μία εξίσου παιδική παρορμητικότητα χωρίς πολλά πολλά τον ρώτησε :
-γιατί δεν φοράς  παπούτσια;
τότε εκείνος πλάτυνε το χαμόγελό του τονίζοντας άσχημα το άσπρο του πρόσωπο και κοίταξε κάτω στο πάτωμα. Μας ξανακοίταξε με ένα βλέμμα έτοιμο να ξεσπάσει στα γέλια και μας είπε
-πράγματι! Δε φοράω παπούτσια! Είμαι ξυπόλητος!
-- και γιατί δεν φοράς παπούτσια, γιαγιάκα; ρώτησε η Κική σε ρόλο Κοκκινοσκουφίτσας
- Απλό! Γιατί δεν θέλω να φοβάμαι να πληγωθώ
Εκεί δεν κρατήθηκα και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια
Μπορεί να ήταν, σίγουρα τώρα που το ξανασκέφτομαι, η πιο απλοική και παρανοική απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ένας politically correct ανορθόδοξος αλλά δεν ξέρω το φάνηκα απίστευτα όμορφο. Για να μην φοβάμαι ότι θα πληγωθώ.... Δεν θα το εφάρμοζα αλλά να μια όμορφη σκέψη. Να την πάρεις, να την καρφιτσώσεις στο δωμάτιο σου ώστε να είναι το τελευταίο πράγμα που θα δεις από το κρεβάτι σου πριν κοιμηθείς
ΚΑΤΩ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ! ΕΞΩ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
τρελό όσο και να ακούγεται πράγματι είναι όμως τόσο ανθρώπινο και απαλλαγμένο από τη χυδαιότητα που έχουμε συνηθίσει όλο αυτό το διάστημα να λέμε με απάθεια
Ε ναι λοιπόν ο Δημήτρι όποτε μπορεί βγαίνει στους δρόμους ξυπόλητος και δεν φοβάται. Χαμογελάει όσο μπορεί και τον ευχαριστεί. Είναι ελεύθερος, ευτυχισμένος και στο χαρίζει τόσο απλόχερα που σχεδόν σου έρχεται να βάλεις τα κλάμματα από αυτή τη γενναιοδωρία
Και για να εξηγηθώ καλύτερα: Όλοι μας θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι (μέσω της παντρειάς, μιας καλής δουλειάς, ψάχνοντας την περιπέτεια ακόμα και στο απέναντι περίπτερο) είναι όμως τόσο ιδιωτικά, τα κρατάμε σφιχτά για τους εαυτούς μας. Γινόμαστε και εμείς στερεοτυπικοί Γερμανοί με τον αδιαπέραστο τοίχο που βάζουν τα ιδεολογικά πειθαρχημένα μας πιστεύω. Είμαστε ευτυχισμένοι και αυτό ήταν. Ακόμα και όταν μιλάμε δημόσια δεν μπορούμε να αγγίξουμε τους άλλους πέρα από το θαυμαστικό μα και επιφανειακό επιφώνημα που μπορεί να μας πουν. Γιατί μόνο έτσι θα εξαναγκάσουμε τους άλλους να χωρέσουν στα μικρόψυχά μας κουτιά. Αυτοί θα στριμωχτούν και εμείς θα στριμωχτούμε και κάπως έτσι θα γυρίσουμε με το νυχτερινό λεωφορείο εντελώς μόνοι.
Ο Δημήτρι ωστόσο σε κάνει χαρούμενος γιατί είναι ο ίδιος και το πιστεύει με μια απίστευτη σιγουριά. Εκτελεί κάπως έτσι ένα ανήκουστο έγκλημα κατά της δικής μας  ανθρωπότητας

ΥΓ: Ναι είμαι καλά

Επόμενος σταθμός: Γερμανία

Η αλήθεια είναι ότι καλοκαιριού ελθόντος (πως το είπε ο φιλόλογος) δεν ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με το blog (βασικά καθόλου αλλά θα προσπαθήσω να περισώσω κάτι από την αξιοπρέπεια της εργατικότητας των διαχειριστών του blog).
Τώρα όσον αφορά των όσων έγιναν πολύ περιληπτικά.
Εγώ έλειψα Ιταλία δύο βδομάδες μέσω  ενός προγράμματος του πανεπιστημίου μου. Ενώ ήταν μια πολύ χρήσιμη εμπειρία από την οποία έμαθα πάρα πολλά, ήταν πέρα από κάθε όριο εξαντλητική και γεμάτη στα απρόοπτα. Καταρχάς αρκετά ελλαττώματα στην οργάνωση του προγράμματος βγήκαν στην επιφάνεια κάτι το οποίο δημιούργησε ένα πολύ κακό κλίμα σε βάρος μας χωρίς όμως εμείς να φταίμε. Τα περιστατικά ήταν πολλά και χωρίς να έχει νόημα να τα αναλύσω, σημασία όμως έχει να πω ότι αυτό μου προκάλεσε μεγάλη φθορά σε συνδυασμό με πρακτικά προβλήματα (ακρίβεια της Ιταλίας, η τεράστια καθυστέρηση της πληρωμής μας) με το κορυφαίο όλων την απώλεια-κλοπή του κινητού μου μία μέρα πριν αναχωρήσουμε στην μονοήμερη μας εκδρομή στη Ραβένα. Γενικά όλα ήταν μια πάρα πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα (βροχερή ειδικά τη μέρα που έπρεπε να περπατήσουμε ένα χιλιόμετρο για να πάμε από το λιμάνι στο πλοίο για Πάτρα όπου βρέθηκα να κουβαλάω από τις διαλυμμένες χάρτινες σακούλες 5-6 πακέτα μακαρόνια)
Μετά υποτίθεται είχα διάβασμα (αρκετό) το οποίο όμως πήγαινε με ρυθμούς χελώνας κουτσής με γραμμή αφετηρίας Κίνα. Αλλά εντάξει προχωρούσε δεν μπορώ να πω. Αυτά που δεν προχωρούσαν ήταν τα αισθηματικά τα οποία δεν θα κάνω κάποιο σχόλιο γιατί κάτι τέτοιες ανακοινώσεις περιμένει η raven για να αρχίσει τα κορακίστικα ραμφίσματα (χιχιχιχιχι).
Μετά γραφειοκρατία και άγιος ο θεός (η οποία τελείωσε μόλις προχθές όπου μπορείτε να με φανταστείτε να έχω κατάληψη στο πισί της υπηρεσίας διεθνών σχέσεων το κινητό μου να φορτίζει με το φορτιστή ενός υπαλλήλου και από δίπλα τα ξινά  μούτρα της άλλης υπαλλήλου που βαριόταν να ανοίξει το φάκελό μου και έπρεπε εγώ να ψάχνω μόνος μου),
ωρααίιιιιιια πράγματα
  Τώρα το μόνο που μπορεί να με απασχολήσει μετά από αυτή την κωμικοτραγική και ηλίθια κατάσταση είναι να σκεφτώ τι βιβλία θα πάρω  μαζί μου για την τρίωρη πτήση (ακούω προτάσεις) και επίσης να ιντριγκάρω δημοσίως τη raven για τον πανκ ντεκαπάζ (ανάλυση σε προσεχές ποστ, έχω να φάω κράξιμο, θα φύγω χάραμα από τη χώρα, αλήθεια :P )
Γιατί όχι όμως; Μπορούμε και ίσως επιβάλλεται να απολαμβάνουμε τη σαχλή πλευρά του εαυτού μας

λέω  να κλείσω με έναν στίχο
δε θέλω άλλη μία οδηγία για άλλη μία Ωγυγία

Νυχτες

Όλοι μας έχουμε βγει και έχουμε γυρισει σπίτι το ξημέρωμα..
Αλλά δεν μπορώ ποτέ να καταλαβώ πώς αντέχει κόσμος να το κάνει αυτό καθε μέρα ή εστω κάθε εβδομάδα.

Κόσμος που πάει στα κλαμπ, κοσμος που παει στα ελληναδικα, στα μπαρ, στις παμπ, στα παρκα. Μόνο εγώ έχω την επιθυμια να γυρισω 3 η ώρα σπίτι?

Γιατί τα φραγκα τελείωσαν και εχουμε και ενα εβδομαδιαιο προυπολογισμο να τηρησω και η μέση μου ποναει. Και στο φιναλε μου την σπαει ο καθε λιμασμενος που κοιταει γυρω γυρω σαν να ήταν στο νησι του ναυαγου μαζί με τον Tom Hanks.

Και γενικά δεν γουσταρώ, εκει που δεν μπορω την αποψη να πω. Να μην μπορω να μιλησω και μονο να χορεψω και να φωναξω δυο λεξεις στον διπλανο μου.

Είναι ανουσιο. Καλυτερα να μαζευομασταν στα σπιτια μας να μιλαμε και να παιζουμε σκαμπλ. Παρα αυτό. Αμα βγειτε εξω και παρατηρησετε οι περισσοτερες παρεες στα μαγαζια με δυνατη μουσικη..απλα κοιτιουνται.

Ώραια.. Και  τώρα τι ? Καλυτέρα να εβγαινες μονος. Απλά φοβάσαι μην σε πουν μαγκουφα.

Λογικό. Απλά δεν καταδικαζω αυτο το λαιφσταιλ..Αλλά όσο περνανε τα χρονια..δεν το αντεχει ο οργανισμος μου. Και δεν το μπορω καθε βδομαδα.

ΥΓ: Απλα με επιασε μια φλυαρια. Σας ασπαζομαι.

92 μέρες μετά.....

Αυτοκριτική..

Part 1

Οι φίλοι μου λένε οτι είμαι αρνητική.Δεν θεωρώ οτι είμαι. Μάλλον το να μην τα βλέπεις όλα ροζ είναι μείον για κάποιον. Αλλά κατ' έμε, η ζώη θέλει ρεαλισμό και μερικές φορές σουρεαλισμό...αλλά όχι ωραιοποιήση.

Είναι δυνατόν ότι γινέται να λέμε 'Κάθε εμπόδιο για καλό'. Αυτές οι λαΪκές σοφίες μπόρουν να τρελάνουν κάποιον άνθρωπο. Φαντάσου πας στην εφορία και θες να βγάλεις κλειδάριθμό. Εκεί κλασικά η αγενέστατη μεσόκοπη (ο θεός να την κάνει) κυρια σου βάζει τις φωνές και στην συνέχεια σου εξηγεί οτι δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει καθώς πρεπει να κάνεις κάποια πραγμάτα απο το ιντερνετ. Και να επιστρέψεις την επόμενη ήμερα να πάρεις το κωλόχαρτο. Κακό χρόνο να έχει η κιόσα!

Και καλώς αναρωτιέσαι 'Γαμώ τον ελληνικό κράτος, ένα γαμημένο φόρουμ δεν μπορούν να έχουν και πρέπει να τρέχω στην ακρή του θεού δύο φόρες σε μία βδομάδα για να βγει ένα χαρτί που πατάς print.'

Στη συνέχεια θα έρθει ο καλοθελήτης πλην αισιόδοξος-θετικός φίλος και θα πει 'Κάθε εμπόδιο για καλό'..Ναι..και κάπου εδώ λες 'Αι στο διάολο εσύ και ο γρύλος σου. '

Α few small notes..

18.09 Σήμερα...σαν σήμερα πέρυσι.. ένας συμπολίτης μας δολοφονήθηκε απο ένα αλλό συμπολίτη μας (φασίστα). Δεν θα ξεκινήσω να βρίζω και να καταδικάζω τον δολοφόνο γιατί έτσι θα πέσω στο 'άμαρτημα' του φασισμού και της διάκρισης και αυτό δεν θα με κάνει καλύτερη. 

Απλά θα πω, οτι το φίδι που έχει μόλις σκάσει απο το αυγό θα μας προκαλέσει πόλλα προβλήματα στο μέλλον, ειδικά όσο το επίπεδο μόρφωσης πέφτει και η τηλεόραση μας κάνει το μυαλο ταραμά. Και θα κλείσω λέγοντας. 'Constant Vigillance'

Όποιος βρει ποιός το λέει κερδίζει μαγικό λουκούμι στου Άδωνη το καφέ!

Good bye...
.
.
.
.
Θα γύρισω μην μου σκάτε!

The Escapist of Rethymnon

Οι βαλτώδεις καταστάσεις όπου πνίγονται πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι ένα θέμα που πολύ συχνά με απασχόλησε. Ειδικά στην επαρχία αυτό λαμβάνει τη μορφή αργού και σιωπηλού θανάτου. Και αυτό γιατί στις μικρές κοινωνίες όπου οι πολύ σφιχτές δομές δεν σου επιτρέπουν να ξεκινήσεις μια καινούργια αρχή, σου μένουν οι τρεις πολύ "δημιουργικές" επιλογές: ή να κάνεις τον τρελό-ανόητο ή να προσαρμοστείς σε κάτι που πάλαι ποτέ απεχθανόσουν ή να αποχωρήσεις από τα κόσμια σαν άλλος μισάνθρωπος.

Ευτυχώς δεν είχα φτάσει στο σημείο να γίνω κοσμοκαλόγερος αλλά κρυφά τα βράδια δοκίμαζα τα ράσα να δω αν μου πάνε. Αυτό ξεκίνησε στα τέλη του δεύτερου έτους: άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η παρέα μου βρισκόταν σε ένα φαύλο κύκλο (πχ η Μαρίνα μου παραπονιόταν για το πόσο την πρήζει η Χριστίνα, όλοι στην παρέα θέλανε τα ίδια στέκια ξανά και ξανά, τα θέματα συζήτησης ανακυκλούμενα κτλ) το οποίο με οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι όλα μένανε στάσιμα. Το ίδιο καλοκαίρι έπιασα δουλειά σαν εθελοντής σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Μου βγήκε ο πάτος (γιατί κύριε καλλιτεχνικέ διευθυντά εμείς δουλεύαμε) ωστόσο τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο τρόπος που μου αρέσει να ζω, ο οποίος διαφέρει από το να μεθάς και να κλαμπάρεις αδιάκοπα, μπορεί να μου προσφέρει πολλά περισσότερα από το να κάθομαι στο Ρέθυμνο. 

Το καλοκαίρι έφυγε και το πήρε ο Σεπτέμβρης οπότε και ξαναγύρισα Ρέθυμνο με την απόφαση αργά η γρήγορα να φύγω από το Ρέθυμνο-Κρήτη. Ξεκίνησα Γερμανικά (όπου διάβαζα σαν τρελός) κατάφερα και πήρα πανεπιστημιακό σεμινάριο αρχαίου δράματος  με μία πολύ απαιτητική καθηγήτρια, όλα με στόχο να καταφέρω να θέσω καινούργιους στόχους και να ταρακουνήσω το όλο κλίμα βαρεμάρας. Μόνο που ο χρόνος μου,τα χρήματα και η διάθεση που περίσσευαν ήταν ελάχιστα. Συνεπώς ήταν αδύνατο ακόμα και αν ήθελα να βγαίνω με την παλιά μου παρέα με την οποία άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ (άλλωστε η σκοτεινή επιρροή της raven είχε ήδη ξεκινήσει). 

Από το σημείο αυτό όμως και έπειτα τα πράγματα πήραν μια παράλογη άλλα άκρως επαρχειώτικη τροπή. Η "παρέα" με έπαιρνε συχνά τηλέφωνα για να βγούμε και να πιέζει, να πιέζει. Εγώ ήμουν εκεί στο στόχο μου, δεν ήθελα να τα παρατήσω γιατί δεν θα μου το συγχωρούσα να γυρίσω πάλι στα ίδια, στην άνια και σε κάτι που για μένα δεν είχε αύριο. Ωστόσο για αυτούς  η λέξη όχι μεταφράστηκε σαν απόρριψη και άρχισαν τα προκλητικά κουνήματα του δαχτύλου για το τι οφείλω στην παρέα. Συνεχίστηκε ένας ψυχολογικός πόλεμος χωρίς προηγούμενο.

 Το κορυφαίο ήταν μέσα στην εξεταστική όπου είχα επικοινωνία μόνο με 3 άτομα. Η παρέα είχε φάει το οριστικό χ μετά από μια επεισοδιακή νύχτα της οποίας η περίληψη ήταν << Δεν σου λέμε να κάνεις αυτό που σου λέμε (να βγαίνεις,να μεθάς). Αλλά έτσι που πας θα γίνεις ένας 50άρης με απωθημένα>>  . Κάποια στιγμή κοιτάω το τηλέφωνό μου και βλέπω γύρω στις 50 κλήσεις από τις οποίες 10 από την παρέα και 40 από ένα άγνωστο νούμερο. Το Άγνωστο νούμερο ξαναχτύπησε. <<Ρε λες να είναι η Ειρήνη που είχε χειρουργείο το πρωί;;>> σκέφτηκα και το σήκωσα. Λάθος. Ήταν μια φίλη ενός παιδιού η οποία είχε αυτοανακηρυχθεί ανακρίτρια και με έλεγε άνανδρο, ότι τους ανησύχησα, ότι δεν πρέπει να σηκώνομαι να εξαφανίζομαι, να φοράω τη ζακέτα μου κτλ. Κάποια στιγμή απομάκρυνα το ακουστικό για να μην ακούω τη φωνή της. Άλλωστε ό,τι και να έλεγε είχα φτάσει σε ένα συμπέρασμα. Τους σιχαινόμουν. 

Τις προάλλες  πέτυχα τη συγκεκριμένη κοπέλα στο δρόμο συνεχόμενα δύο μέρες. Πιο απειλητική. Πιο επιδεικτική. Έκανε σκηνές μπροστά σε δύο φίλους μου ξεχωριστά (ο ένας δεν μιλούσε καν Ελληνικά οπότε φανταστείτε τραγελαφικές καταστάσεις). Ήθελε να με "συμμορφώσει" σε όλο το Ρέθυμνο, να δείξει ότι έχει δύναμη. Την πρώτη φορά κόμπλαρα, τη δεύτερη απάντησα ευγενικά χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια αξία να τσακωθείς 10μέρες πριν φύγεις και με κάποιον ο οποίος αντλεί ηδονή από τους τσακωμούς. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτή ήταν η κοινωνία που έμενα. Όποιος έχει φωνή και θέλει να εκβιάσει κάποιον, τον εκθέτει, τον ταπεινώνει. Αν διαφέρεις σαν ιδιοσυγκρασία, ακόμα χειρότερα για σένα που θα εναντιωθείς σε μία τέτοια κοινωνία. Ή θα βουλιάξεις ή θα γίνεις ο βάλτο. Δεν θα Μια αναφέρω κάποιο παράδειγμα, η εμπειρία αρκεί. Εγώ όμως, όπως και άλλοι, επέλεξα να φύγω. και καλή. 

Η επαρχία όμως θα παράγει και άλλες τέτοιες παρέες και άλλα θύματα και άλλους που θα εξαναγκαστούν να φύγουν και άλλους που θα συμβιβαστούν και άλλους που θα μείνουν άωσμοι, άγευστοι και άχρωμοι. Μπορεί να επιβιώσει όμως ένας τόπος με αυτό τον ρυθμό;;

Πώς να ξενερώσεις ένα Σάββατο Βράδυ!

Περίοδος εξετάσεων, έχω κλειστεί στο σπίτι για να διαβάζω, ενώ όλοι οι φίλοι μου βγαίνουν κάθε μέρα για καφέ έξω..έχω πάρει την απόφαση να κάτσω μέσα να ανασκουμποθώ και να διαβάσω να περάσω κάνα μαθημά..

Το Σάββατο λοιπόν, αποφασίζω να τους παρακινήσω όλους να βγω όλοι για ένα κρασι γιατι είχα πήξει μέσα στο σπιτί. (Ένα φαινόμενο, εντελώς σπάνιο καθώς διπλά απο το όνομα μου έχουν βάλει τη λέξη μούχλα...) Καταφέρνω με το ζόρι να μαζέψω 4 άτομα απο τα 8-9 και πάμε να πιούμε αυτο το κράσι που έπρεπε να τους παρακαλέσω να πάμε..

Πάμε καθομάστε έγω να είμαι μέσα στη τρελή χαρά σαν να έχω πάρει Ecstasy και όλοι οι υπολοιποί από ξενερώτοι ως έχω-βάλει-πλερέζα. Φυσικά δεν πτοούμαι γιατί άμα αποφασισώ ότι θέλω να περάσω καλά ο κόσμος να χαλάσει θα γίνει. Αφού λοιπόν πίνουμε τα κρασά μας (δηλαδή εγώ κυρίως) και αποχωρεί ο ένας απο την παρεα..πέφτει η ιδέα να παίξουμε tichu.

Το τιτσού είναι μια πληγή του συγχρονού νέου έλληνα. Είναι άκρως εθιστικό και παίζεις και μπουνιές άμα λάχει. Back to the story, παιζάμε και το παιδί που παίζαμε στην ίδια ομάδα είναι πολύ καλός παίχτης και δεν χάνει σχεδόν ποτέ ενώ έγω σε αντιθεσή είμαι στο τελός της τροφικής αλυσίδας του τιτσου...Μέτα τον Karmacode γιατί δεν ξέρει να παίζει καθόλου! Τι δεν ξέρω καθόλου;;; εγώ ρε είμαι κρυμμένο ταλέντο αλλά δεν το έχετε καταλάβει (ουψ δεν με είδατε να παρεμβαίνω στην ιστορία)

Μέτα απο μερικούς γύρους και μερικές δικές μου μαλακίες αργοτέρα, υπάρχει μια διαφωνία μεταξυ μιας κοπέλας και του συμπαιχτη μου και επικρατεί μια μεγαλύτερη ξενέρα...

Σαφώς ύστερα απο λίγο φύγαμε και εγώ έμεινα με την χαρά του Σαββάτου και της εξοδού!

Ηθικό Διδάγμα: Όταν βγαινώ το βραδύ να αποφεύγω το τιτσού και να μένουμε στις συζητήσεις και το τρολάρισμα. Καθως το τιτσου χαλάει τα καλύτερα τα σπιτιά. πόσες πορσελάνες έχουν βρεθεί σπασμένες στο πάτωμα και παντού το κακό φυλλο σκόρπιο. Πόσα ζευγάρια έχουν διαλυθεί και με τις φήμες να οργιάζουν ότι ο αποχωρήσας σύζυγος κλαίει και πίνει σε κακόφημα μπαρ με το μαράζι νιώθοντας ανίκανος να προσφέρεισ τη σύζυγό του την απόλαυση της νίκης! Μπορεί σε σας να φαίνεται αθώο αλλά κάθε άλλο, η raven απλά δεν θέλει να σας φορτώσει με περισσότερες τραγικές ιστορίες της διπλανής πόρτας 

ΥΓ: Ο αρχικός μου σκοπός ήταν να γράψω ένα άρθρο καθάρα κοινωνικό πολιτικού περιοχομένου αλλά το θεώρησα εξαιρετικά βαρύ.

ΥΓ2: Χτες Κυριακή αποζημιώθηκα και με το παραπάνω. (Ο Karmacode έμεινε στο σκυλόσπιτο)

Σας ασπάζομαι.(Karmacode was here before I posted :P )

Η κυρία με τα κουτάβια

Με ένα δαχτυλίδι με μία τρισδιάστατη υπερτροφική επιχρυσωμένη πεταλούδα έσκασε μύτη το αντικείμενο του τρόμου. Το βλέμμα της εξέπεμπε μία ανάμειξη τσαμπουκα νεροβούβαλου και το ύφος της ήταν μία ατυχής μεταστροφή από το κιτς του λυκείου στον αέρα γκροτέσκ-Μπρούκλιν. Έσπαγε τον αέρα με τα δάχτυλά  στους ρυθμούς του αμερικάνικου σναπαρίσματος. Μάλλον αυτό θα πρέπει να ήταν ο νευματικός κωδικός αναγνώρισης καθότι ένα παιδί από την παρέα τη χαιρέτησε (ω ναι εγώ είχα έρθει με έναν από τη σχολή μου και τα λέγαμε).

Παρά τις προσευχές μου στην ύψιστη Παναγία της Γουαδελούπης και το Βελζεβούλ να μην κάτσει με μας (μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται να επικαλεστεί μέχρι και το δωδεκάθεο)  αλλά αποτέλεσμα ήταν μηδενικό, το πράγμα έκατσε δίπλα μας. Κάτω από στήθος της και μεταξύ των ενοχλητικών χαχανητών της ξεχώριζε ένα μικρό χνουδωτό πλασματάκι. Ναι μάλιστα, καλά είδα, ήταν ένα μικρό Μαλτέζικο. Το καημένο ήταν εμφανώς απεριποίητο αλλά και ταλαιπωρημένο, ενώ όταν η κυρία του ήθελε να σναπάρει πιο άνετα το "σούταρε" με παρείστικη διάθεση στους δίπλα και οι δίπλα στους παραδίπλα. Ζαλισμένο και ανήμπορο ακόμα και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κοινού του να τους διασκεδάσει η μικρή αυτή ψυχή προσπαθούσε να βρει λίγη ησυχία.Μάταια όμως. Δος του γέλιο ξανά και τζέρτζελο με το σκύλο και ξανά γέλιο . 

Εκείνη τη στιγμή η αξία του ζωντανού  ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή  της ψεύτικης πεταλούδας και των μικρών κοφτών ήχων που έκαναν τα δάχτυλά της όταν θεωρούσε ότι έλεγε κάτι πολύ αξιοπρόσεχτο. Ασχολιόντουσαν μαζί της και αυτή το απολάμβανε σαν το παιδί που βαράει τα κατσαρολικά μεταξύ τους: Οι γονείς το λατρεύουν, η μισή γειτονιά βρίζει το σκασμένο που δε λέει να κάτσει λίγο ήσυχα , αλλά το παιδί νιώθει βασιλιάς του κόσμου. Έτσι και αυτή σναπάρει, χτυπιέται, παίρνει χειροκρότημα, κουνάει με κάποια επιδεξειότητα το λαιμό της σαν μια εναλλαγή υπόκλισης, σηκώνει στο κοινό το σκύλο της παράστασης και τον ξαναδίνει παραδίπλα.

Δεν θα αναλαωθώ σε όρους έκθεσεις για το πόση αγάπη μπορεί να σου δώσει ένας σκύλος και ούτε το πόσο ξεφτίλα είναι να ταλαιπωρείς ένα αθώο πλάσμα που δεν την πείραξε καθόλου,ωστόσο είμαι σίγουρος ότι μετά το σκύλο θα ακολουθήσουν ο γάμος, τα παιδιά, το διαζύγιο, καινούργιες τσάντες, αξιοζήλευτες κοινωνικές εμφανίσεις, μπορεί και καμία καλή θέση μέσα από τις καλές γνωριμίες, επισκέψεις στη μοδίστρα και στη χαρτορίχτρα, ανατροφή παιδιών κτλ. 

Και όλα αυτά μέσα από τους ήχους του κοφτού και ρυθμικού ήχου των δαχτύλων της.. 

ΣΝΑΠ ΣΝΑΠ